Πονάνε οι άδειες θέσεις στο γιορτινό τραπέζι,
όπως πονάνε και οι σιωπές στις καρδιές των ανθρώπων.
Δεν είναι καρέκλες — είναι απουσίες με όνομα.

Ονόματα που δεν φωνάχτηκαν, φωνές που σώπασαν,
γέλια που ξεθώριασαν στον χρόνο, αγκαλιές που έμαθαν να λείπουν, στιγμές που δεν ξαναγύρισαν στο τραπέζι…

Κάποιοι γύρω σου γελούν, το τραπέζι γεμάτο, τα φώτα ζεστά.

Κι όμως, υπάρχει εκείνη η σιωπή… Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, οι αγκαλιές που δεν δόθηκαν, οι σκέψεις που δεν μοιράστηκαν.

Και αυτή η σιωπή… κάθεται μέσα σου, βαριά, αθόρυβα και πονάει…

Η γιορτή συνεχίζεται, μα το κενό μένει. Κάθεται εκεί, ακίνητο και θυμίζει πως ό,τι αγαπήθηκε βαθιά δεν φεύγει αθόρυβα.

Πως η αγάπη, ακόμα κι όταν λείπει, μένει.

Κενά παντού... Και όλα τους πονάνε.
Γιατί μόνο ό,τι αγαπήθηκε, πονάει τόσο όταν λείπει…

Ράνια Χιουρέα

Ανάρτηση chiourea.gr στο Διάφορα Θέματα - ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ και Επικαιρότητα: ΓΙΟΡΤΕΣ - ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ-ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ

Διαβάστε επίσης:

•  Μάνα συγγνώμη και σε ευχαριστώ (Αφιερώστε 2 λεπτά και διαβάστε το)
• «Μαμά»: Όταν δεν λέμε πια αυτή τη λέξη… Ράνια Χιουρέα
• Πώς πληγώνουμε τους γονείς μας
• Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα έφερε η απώλεια…
• Τα Χριστούγεννα κουβαλούν το χρέος μιας συγγνώμης κι ενός ευχαριστώ Γεωργία Ανδριώτου