Κάπου εκεί, στη στροφή των εξήντα, η ζωή αρχίζει να χαμηλώνει τους τόνους της. Όχι από κόπωση, αλλά από γνώση. Δεν είναι πια βιαστική. Γίνεται στοχαστική. Αναπολείς — όχι για να μετανιώσεις, αλλά για να καταλάβεις. Αναπολείς το τότε… Φίλους που έμειναν πίσω. Όνειρα που δεν έγιναν. Λόγια που ειπώθηκαν — ή που δεν τολμήθηκαν. Δεν υπάρχει πια θλίψη. Μόνο κατανόηση.
Το φως δεν τυφλώνει — ζεσταίνει. Οι μέρες αποκτούν βάθος, όχι ένταση. Και μια ήσυχη μελαγχολία απλώνεται μέσα σου, σαν φθινοπωρινό απόγευμα. Δεν είναι σκοτεινή… έχει χρώμα, έχει βάθος, έχει ευγένεια. Δεν σε βαραίνει· σε γλυκαίνει. Σαν παλιό κρασί, σε μαλακώνει χωρίς να σε μεθά. Είναι η ήσυχη αποδοχή πως κάποια όνειρα έμειναν στο χαρτί, κάποιοι άνθρωποι χάθηκαν χωρίς εξήγηση, και κάποιες επιλογές —ίσως οι πιο σημαντικές— δεν έγιναν ποτέ. Κι όμως, είσαι ακόμα εδώ. Και αυτό μετρά.
Και έπειτα έρχονται τα εβδομήντα. Η ζωή δεν αλλάζει πια χρώμα, απλώς κατασταλάζει. Σαν ήσυχο απομεσήμερο με ανοιχτό παράθυρο και ήλιο στο πάτωμα. Δεν σε προκαλεί — σε καλεί. Να καθίσεις. Να αναπνεύσεις. Και η μελαγχολία γίνεται γαλήνη. Δεν είναι βάρος, είναι σκέψη. Σαν παλιό γράμμα, ξεθωριασμένο αλλά αγαπημένο.
Θυμάσαι πρόσωπα, στιγμές, λάθη — αλλά δεν πονάς όπως παλιά. Απλά αναγνωρίζεις. Κι αυτό από μόνο του είναι λύτρωση. Δεν βιάζεσαι, δεν απολογείσαι, δεν κυνηγάς. Ξέρεις πια ποιος είσαι και ποιος δεν ήσουν ποτέ. Δεν παλεύεις να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Αφήνεις πίσω θορύβους, βιασύνες, ματαιότητες. Ακούς περισσότερο και μιλάς λιγότερο.
Το σώμα κουβαλάει πια τα σημάδια μιας ζωής που περπάτησε πολύ. Οι γραμμές είναι βαθύτερες, οι ώμοι πιο αργοί, τα βράδια πιο ήσυχα. Κουράζεται πιο εύκολα, αλλά η ψυχή – η ψυχή ανασαίνει πιο ελεύθερα. Δεν κρατάει βαρίδια. Δεν ζητά, δεν εξηγεί, δεν αποδεικνύει. Απλώς υπάρχει. Και αυτό της αρκεί. Ξέρει πια τι αξίζει. Ξέρει τι να αφήσει και πού να σταθεί. Έμαθε να συγχωρεί, να σιωπά, να αγαπά από μακριά.
Κι εκεί, μέσα σε αυτή τη σιωπηλή πληρότητα, ανατέλλει μια βαθιά, ήσυχη ευτυχία. Όχι κραυγαλέα, όχι εντυπωσιακή — μα αληθινή. Η ευτυχία του «έως τώρα». Του «ήμουν εδώ». Του «αγάπησα, πληγώθηκα, συγχώρεσα, άντεξα». Να έχεις δώσει, χωρίς πάντα ανταπόδοση. Να έχεις επιβιώσει, χωρίς πάντα να καταλαβαίνεις πώς. Δεν μετράς πια τα χρόνια — μετράς τις στιγμές που σε κράτησαν όρθιο, ακόμα και όταν δεν πίστευες πως μπορείς!
Στα εβδομήντα δεν σε νοιάζουν οι κορυφές. Τις έχεις δει, ή έχεις μάθει να ζεις χωρίς. Σε νοιάζει το μονοπάτι. Το χώμα που πάτησες, οι άνθρωποι που άγγιξες, οι λέξεις που είπες όταν είχαν αξία. Και λες:
«Ήμουν εδώ. Έζησα. Έμεινα. Άφησα κάτι πίσω μου. Και τώρα, κοιτάζω τη ζωή με τρυφερότητα. Όχι γιατί ήταν τέλεια, αλλά γιατί ήταν δική μου. Και συνεχίζω — πιο απλά, πιο ήσυχα, πιο ουσιαστικά.»
Ίσως να μην έγιναν όλα όπως τα ήθελες. Μα έγιναν. Και συνεχίζεις να προχωράς… Δεν χρειάζεται πια να είναι όλα τέλεια. Σου αρκεί που είναι δικά σου. Και γι’ αυτό αξίζουν. Και αυτό, είναι αρκετό.
Να είσαι ακόμα εδώ. Να νιώθεις ακόμα. Να αγαπάς ακόμα. Αυτό είναι δώρο. Είναι φως. Είναι η πιο αθόρυβη μορφή δύναμης.
Ράνια Χιουρέα
Δημοσιεύτηκε από chiourea.gr στο ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗ / ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ
Διαβάστε επίσης:
· 4 συνήθειες που θα σας κάνουν πιο ευτυχισμένους
· Όταν συγχωρείς κάποιον, γαληνεύεις. Κάνεις χάρη σ’ εσένα και όχι σ’ εκείνον
· Δεν αξίζει να κρατάμε κακία! 12 βήματα για να το καταφέρουμε
· Όταν κάποιος μας φέρεται άδικα, δεν είναι ευτυχισμένος ούτε ο ίδιος
· Η συγχώρεση είναι η επιλογή του ευφυούς ανθρώπου
· Θυμός, ζήλεια, πίκρα, απογοήτευση: Πώς να ελέγχετε τα αρνητικά συναισθήματα
· Μην κρίνεις τους ανθρώπους αν δεν ξέρεις σε τι μάχες πολεμάνε…
· Να εκτιμάτε τους ανθρώπους όσο τους έχετε δίπλα σας και όχι όταν τους χάνετε
· Η αγάπη χαρίζεται, δεν αγοράζεται!
· Μαλώνουμε με όσους αγαπάμε πιο πολύ
· 8 Συνήθειες που έχουν οι Δυστυχισμένοι Άνθρωποι και ΠΩΣ να τις Αποφύγετε
· Απλές συμβουλές για να ζήσετε τη ζωή σας όσο καλύτερα γίνεται
· Η σημασία της ζεστής αγκαλιάς για τον καθένα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου