H προσωπική εμπειρία μιας μητέρας από τον περίγυρό μας...

Μία μαρτυρία που θα συμμεριστούν πολλοί από εμάς...

Γιατί ... η Ειδική Αγωγή είναι ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ  

Ήταν 28 Οκτωβρίου 2015 και βρισκόμουν στο Εργαστήριο Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης & Κατάρτισης  Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Αγίου Δημητρίου. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τις άλλες μου αισθήσεις να με κατευθύνουν για λίγο μέσα σε μια γιορτή, που είχαν ετοιμάσει ευαίσθητοι και ετοιμοπόλεμοι εκπαιδευτικοί και παιδιά με μικρές ή μεγάλες δυσκολίες.

Ακουγα χωρίς να βλέπω τις φωνές των παιδιών που τραγουδούσαν και απάγγελλαν ποιήματα και στάθηκα στο Χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, που γραμμένο από τα χέρια μεγάλου ποιητή, στεκόταν ανάμεσα στα παιδιά και τους εμπνευσμένους αυτούς δασκάλους με την τεράστια υπομονή και αγάπη και χαμογελούσε σαν να ήταν ζωντανός. Μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα απόλυτης συνεργασίας και αλληλεγγύης ένοιωσα ότι οι όποιες δυσκολίες απαλοίφονται, σαν να εκμηδενίζονται σε κάποιο μακρινό και αόρατο σημείο και ο ακροατής βλέπει μόνο την ουσία, χωρίς ίχνος κριτικής για τις ατέλειες, απλά δεν υπάρχουν.

Εκείνη την ημέρα, μας ενημέρωσε ο δ/ντής του σχολείου ότι τα κενά των εκπαιδευτικών που χρειάζεται το σχολείο, δεν είχαν καλυφθεί ακόμη και το σχολείο θα συνέχιζε να λειτουργεί με περιορισμένο ωράριο. Την επόμενη μέρα πήραμε και το πρόγραμμα του μαθητή, ύστερα από 1,5 μήνα από την έναρξη του σχολικού έτους,  για 4,5 ώρες παρακολούθησης μαθημάτων και εργαστηρίων κατά μέσο όρο την ημέρα: 2 ημέρες την εβδομάδα μέχρι τις 11:30 και 3 ημέρες την εβδομάδα μέχρι τις 12:25. Εν τω μεταξύ στο σχολείο παρεβρίσκονταν μόνο οι πρωτοετείς και δευτεροετείς. Οι υπόλοιποι μαθητές ήταν στο σπίτι τους για όλο αυτό το διάστημα, που το σχολείο δεν μπορούσε να λειτουργήσει ούτε με αυτές τις λίγες ώρες.

Βρισκόμαστε πολύ κοντά στις διακοπές των Χριστουγέννων και το σχολείο αυτό που είναι μοναδικό στο είδος του για τα ελληνικά δεδομένα, δε λειτουργεί με πλήρες ωράριο για τα παιδιά αυτά. Αναμφισβήτητο γεγονός το πλούσιο βιογραφικό τους: Αυτά τα παιδιά παλεύουν ηρωϊκά για τη ζωή τους από την ώρα που γεννήθηκαν σαν να δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις κάθε μέρα. Πλάι τους έχουν περάσει πολλές ώρες ιατρικής παρακολούθησης, διαγνωστικών εξετάσεων, πολλαπλών εγχειρήσεων και μερικές χιλιάδες ώρες θεραπευτικής παρέμβασης όπως φυσιοθεραπείες, εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, ειδική διαπαιδαγώγηση, θεραπευτική κολύμβηση, στίβος, θεραπευτική ιππασία και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Έτσι λοιπόν έχουμε ένα παιδί που φθάνει το κατώφλι της εκπαίδευσης, έχοντας προηγουμένως διανύσει μίλια θεραπειών, μαζί με τους γονείς, τα αδέλφια του και άλλους αγαπημένους του, που οραματίζονται μια μέρα να το δουν να φθάνει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του!! Γιατί να μην μπορεί να συνεχίσει αυτή του την προσπάθεια με αξιοπρέπεια και όλα τα μέσα που μπορεί να του διαθέσει η Πολιτεία και να ανταμειφθεί;;;

Αυτός ο προβληματισμός έχει τεθεί πολλές φορές από όλους μας που ατομικά προσπαθήσαμε να δώσουμε λύσεις σε όλα τα ζητήματα που προέκυπταν κάθε φορά στο σχολικό περιβάλλον, να ενθαρρύνουμε τους εκπαιδευτικούς στο έργο τους για να εντάξουν το παιδί αυτό στην τυπική εκπαίδευση, καθώς και να συμπληρώσουμε τα οποιαδήποτε κενά εμείς οι ίδιοι καθημερινά, ελπίζοντας ότι θα καταφέρουμε μια μέρα την απόλυτη αποδοχή της κοινωνίας και τη συμπαράσταση της Πολιτείας. Το Υπουργείο απαριθμούσε τις παράλληλες στηρίξεις που έδινε κάθε χρόνο και ίσως να τις έβρισκε αρκετές. Όμως δεν υπολόγιζε ότι αυτές οι παράλληλες ερχόντουσαν στο σχολείο περίπου στα μέσα του Οκτώβρη, τέλος Νοέμβρη ίσως και Φλεβάρη του επόμενου έτους. Επίσης δεν είχε λάβει σοβαρά υπόψη, πώς θα παρέμενε το παιδί αυτό μέσα σε αυτή την τάξη χωρίς αυτή τη βοήθεια, όταν καλούσε τις παράλληλες στηρίξεις για συνεχή κατάρτιση 2 εβδομάδων μέσα στο σχολικό ωράριο; Απλά δε θα μπορούσε, αλλά η σούπερ οικογένειά του φρόντιζε πάντα και για αυτό: πλήρωνε παράλληλη στήριξη για να φοιτά το παιδί στο σχολείο τις ημέρες που η δική του παράλληλη στήριξη ήταν σε εκπαιδευτικά σεμινάρια.

Η πιο ουσιαστική έκδήλωση αδιαφορίας όμως ήταν ότι ούτε ποιοτικά «αξιολογούσε»  την προσπάθεια κάθε παράλληλης στήριξης π.χ είναι κατάλληλος ο εκπαιδευτικός για τις συγκεκριμένες ανάγκες του κάθε παιδιού, έχουν τεθεί στόχοι, τι λέει η υπόλοιπη θεραπευτική ομάδα, υπάρχει συνεργασία με τη δασκάλα της τάξης, με τους γονείς; αλλά ούτε συνεκτιμούσε όλες τις παραμέτρους για να διακρίνει ποιο παιδί θα ωφεληθεί από τη φοίτησή του σε σχολείο γενικής παιδείας και ποιο όχι. Πού να μιλήσουμε για το ρόλο των γονέων που θα έπρεπε σε αυτές τις περιπτώσεις να έχει μεγαλύτερη βαρύτητα σε όλες τις διαδικασίες, αφού προσθετικά με όσα παραπάνω αναφέρθηκαν, έχει επιπλέον και το ρόλο της μέλισσας, καθώς μεταφέρει πληροφορίες από το σχολείο προς τους θεραπευτές του παιδιού και αντίστροφα και παράλληλα φροντίζει με αγάπη να λειτουργεί αυτό το σύστημα πληροφόρησης, χωρίς παρεξηγήσεις και με τη μεγαλύτερη διαφάνεια πρός όφελος του παιδιού.

Σήμερα έχουμε πλέον και τη σύντομη εμπειρία του ειδικού πλαισίου. Την πρώτη χρονιά χάρηκα και ένοιωσα μια πρωτόγνωρη ξεκούραση: τέρμα πια οι παράλληλες στηρίξεις, τέρμα οι ατέλειωτες ώρες αγωνίας και άγχους κάθε χρόνο σε ερωτήματα όπως: θα το δέχεται θετικά η δασκάλα, τα άλλα παιδιά θα συνεχίζουν να το αγαπούν και να το καλούν στα γενέθλιά τους; Αν η παράλληλη στήριξη λείπει θα μπορεί να πάει το παιδί στο ΚΔΑΠ ΜΕΑ Μοσχάτου; Το παιδί σχολάει νωρίτερα από τα άλλα στις 12:30, ποιός θα το παραλάβει από την πόρτα του σχολείου; Θα πρέπει να συνοδέψουμε στις εκδρομές; Στις γιορτές, στη γυμναστική θα συμμετέχει; Πώς να το στηρίξουμε; και άλλες πολλές ανησυχίες.

Φέτος άρχισα πάλι να ανησυχώ: πώς θα καλύψω τις ώρες που δε παρακολουθεί στο σχολείο; Να πάρουμε δάσκαλο στο σπίτι; Είναι αυτή σωστή απόφαση; Και πάλι ποιος θα περιμένει το παιδί στη στάση, που θα επιστρέφει τόσο νωρίς από το σχολείο του; Το παιδί όμως μεγάλωσε και δεν ξέρω τι πλέον να του απαντήσω, όταν με ρωτάει: γιατί να μην πηγαίνω στο σχολείο με την αδελφή μου και να σχολάω στις 2 όπως αυτή; Θα πρέπει και σε αυτό να είναι διαφορετικός:;; αναρωτιέμαι με τη σειρά μου.

Ας μας απαντήσει σε αυτό η Πολιτεία, αφού πρώτα συνειδητοποιήσει πολύ βαθιά ότι μπορεί να είμαστε λίγοι, αλλά τα παιδιά μας είναι μεγάλοι ήρωες της σημερινής πραγματικότητας και ωφείλει να τους τιμήσει ως τέτοιους. Επιπλέον αν ψάχνει να βρει επιχειρήματα γιατί να βοηθήσει περισσότερο, ας λάβει υπόψη της ότι τα παιδιά αυτά μας μαθαίνουν να αγαπάμε τη ζωή περισσότερο και να εκτιμάμε το κάθε τι που περιλαμβάνει και αποτελούν ζωντανό παράδειγμα επιμονής, θάρρους και ανιδιοτελούς αγάπης. Τι αντίδοτο για τη σημερινή πραγματικότητα του φόβου και της αβεβαιότητας.

Θα ήθελα να ευχηθώ για τη σημερινή ημέρα, εμείς οι γονείς να μπορούμε πάντα να βρίσκουμε τρόπους να εντάσσουμε τα παιδιά μας στην κοινωνία που ζούμε και η πολιτεία με τη σειρά της να τα θυμάται, πολύ πριν τα μέσα του Σεπτέμβρη που ξεκινάει η σχολική χρονιά.

Μ.Μανωλιά – Κυρζίδη μητέρα παιδιού Β΄γυμνασίου

στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Αγ. Δημητρίου