"Παλιά, στα χρόνια μας, οι γιορτές είχαν νόημα, αξία.....
Κάθε Πάσχα και Χριστούγεννα μόνο, περίμεναν τα παιδιά να πάρουν καινούρια ρούχα ή παπούτσια. Παραμονές Χριστουγέννων έσφαζε ο παππούς το ζώο -γουρούνι-, που το τρέφαμε όλο το χρόνο με πολλή προσοχή. Μοσχοβολούσε ο τόπος σαν το μαγείρευε η γιαγιά σου, η οποία τα πρώτα πιάτα που έβγαιναν από την κατσαρόλα, τα μοίραζε στους γείτονες... Τα μοίραζε κι ας είχε πέντε παιδιά να θρέψει, ε; Το υπόλοιπο ο παππούς το πάστωνε σε πεντακάθαρους τενεκέδες, για να 'χουμε όλο το χειμώνα -αλλιώς, κρέας δεν έβλεπες για καιρό.Το βράδυ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, γύρω στις έντεκα τη νύχτα, όλο το χωριό μαζεύοταν για την εκκλησία.... Δεν άκουγες τίποτα.... ούτε φωνή... κι αν είχε χιόνι, τα βήματά μας έσβηναν... κανένας ήχος στις τρεις το ξημέρωμα, που γυρνούσαμε απ' την εκκλησία.Εμείς κοιμόμασταν λίγο, αλλά η μάνα δεν προλάβαινε. Έπρεπε να ετοιμάσει το μεσημερινό τραπέζι, να συγυρίσει, να πλένει τ' αγόρια, γιατί κολλούσαν απ' τα χαρούπια -πού λεφτά τότε στα κάλαντα...Τώρα, τα έχουμε όλα κι όλο το χρόνο. Τι να περιμένεις και τι νόημα να δώσεις πια...."Διαβάστε επίσης:
1 σχόλιο:
Ετσι ηταν Ράνια ακριβώς έτσι.....και την παραμονή της πρωτοχρονιάς προσπαθούσαμε να μη κοιμηθούμε μήπως και δούμε τον Αι Βασίλη αλλά... δεν αντέχαμε.Και το πρωί μόλις ανοίγαμε τα μάτια μας κοιτάζαμε κάτω από το κρεββάτι να πάρουμε το δώρο που μας έφερε,ενα δώρο που τότε είχαμε μεγάλη χαρά , και το οποίο σήμερα, δεν θά του έδινε κανένα παιδί σημασία. Και όμως ο χάρτινος και πλαστικος Γκρινιάρης το Φιδάκι,το σκάκι.το πλαστικό τραινάκι ,το τενεκεδένιο αυτοκινητάκι έκαναν τα μάτια μας να λάμπουν σαν να μας χάρισαν τον κόσμο ολάκαιρο.....
Δημοσίευση σχολίου