Η γιορτή του Αγίου Δημητρίου όχι ως μια απλή ονομαστική γιορτή, αλλά ως μια παράδοση, ένα σύμβολο ενότητας, σπιτικής θαλπωρής και οικογενειακών δεσμών που περνούν από γενιά σε γενιά. Μια μικρή ελληνική οικογενειακή ιστορία, από αυτές που κρύβουν απλόχερα αγάπη, νοσταλγία και αξίες που σπάνια συναντάμε πια.

---

Πόσα συναισθήματα και πόσες αναμνήσεις μου φέρνει η σημερινή μέρα! Στις 26 Οκτωβρίου, του Αγίου Δημητρίου, ανοίγει μέσα μου ένα παράθυρο σε στιγμές γεμάτες φως, μυρωδιές και χαμόγελα. Μου ξυπνά μια γλυκιά νοσταλγία και η καρδιά μου  ταξιδεύει πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Σε εκείνες τις ζεστές οικογενειακές στιγμές που έμοιαζαν με γιορτή ζωής. Σε χρόνια όπου το σπίτι μας δεν ήταν απλώς ένας χώρος, ήταν μια αγκαλιά… Και μετά, χωρίς να το καταλάβεις, έρχεται η συνέχεια της ζωής. Οι κύκλοι αλλάζουν. Κάποιοι άνθρωποι φεύγουν, άλλοι έρχονται. Οι παππούδες γίνονται αναμνήσεις, τα παιδιά φτιάχνουν τις δικές τους ζωές, κι εμείς μένουμε να κρατάμε μέσα μας τον θησαυρό όσων ζήσαμε…

---

Στα παιδικά μου χρόνια 26 Οκτωβρίου, του Αγ. Δημητρίου,  ήταν μια από τις πιο σημαντικές και χαρούμενες μέρες. Γιόρταζαν δύο πολύ αγαπημένοι μου, ο μπαμπάς μου ο Τάκης και ο θείος και νονός μου, ο Μίμης, που έμενε μαζί μας. Από το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ, η πόρτα δεν έκλεινε στιγμή.Το σπίτι μας ήταν ανοικτό και κόσμος μπαινόβγαινε με ένα κουτί σοκολατάκια, ζελεδάκια ή μαρόν γλασέ στο χέρι, για να ευχηθεί στους εορτάζοντες. Κάθε τόσο κατέφθανε και μια τούρτα με ένα καρτελάκι και ευχές για τον μπαμπά. Το ψυγείο γέμιζε τούρτες, προς μεγάλη χαρά ιδιαίτερα του αδερφού μου, γιατί εμένα δεν μου άρεσαν και τόσο τα γλυκά.  

Η γιαγιά μου από το πρωί αγόραζε μανουσάκια, γέμιζε τα μικρά βάζα και στόλιζε το σπίτι. Μοσχοβολούσε από άκρη σε άκρη! Αυτή η μυρωδιά… ακόμη και σήμερα με συνεπαίρνει. Αργότερα γέμιζαν και τα μεγάλα βάζα με γλαδιόλες, χρυσάνθεμα και γαρύφαλλα πού έφερναν δώρο οι επισκέπτες. Παντού λουλούδια, φως, χαμόγελα. Θυμάμαι όλες τις πόρτες ανοιχτές, όλα τα φώτα αναμμένα, το σπίτι να λάμπει, να είναι γενάτο κόσμο, συζητήσεις, γέλια, μουσική! Και εμείς, ο αδερφός μου κι εγώ, φορούσαμε τα καλά μας ρούχα και όλα ήταν πολύ όμορφα! Είχα τόση χαρά!

Τα χρόνια πέρασαν. Ο Μίμης παντρεύτηκε και γιόρταζε πια στο δικό του σπίτι, με τη δική του οικογένεια. Έφυγαν από τη ζωή ο παππούς και η γιαγιά, η αδερφή της γιαγιάς και σιγά σιγά έφυγαν και άνοιξαν δικά τους σπίτια και άλλοι αγαπημένοι μας που κατά καιρούς έμεναν μαζί μας. Μίκρυνε η μεγάλη μας οικογένεια. Στο σπίτι μείναμε πια οι τέσσερις: οι δυο γονείς, ο αδερφός μου και εγώ.  Η γιορτή του μπαμπά όμως συνέχιζε να είναι μια ξεχωριστή σπουδαία μέρα. Οι φίλοι και οι συγγενείς έρχονταν τώρα μετά τις 8 μ.μ. και δεν είχαμε απλό τρατάρισμα με λικέρ, σοκολατάκι και ένα κομμάτι γλυκό, αλλά έναν πλούσιο μπουφέ με νόστιμα φαγητά, που ετοίμαζε η μητέρα μου με φροντίδα και μεράκι. Τη διακόσμηση στις πιατέλες σερβιρίσματος την ανέθετε στον πατέρα μου και σε εμένα, στους καλλιτέχνες της οικογένειας, όπως μας έλεγε, καμαρώνοντας. Το ψυγείο συνέχιζε να γεμίζει τούρτες, αλλά τώρα είχαν αρχίσει να καταφθάνουν και καλάθια με ποτά ή ωραίες γλάστρες και συνθέσεις φυτών.

Πέρασαν και αυτά τα όμορφα χρόνια τα νεανικά. Παντρεύτηκα. Παντρεύτηκε και ο αδερφός μου. Κάναμε τις δικές μας οικογένειες. Η παράδοση όμως δεν χάθηκε. Στη γιορτή του μπαμπά πηγαίναμε όλοι μαζί στην Καλλιθέα, στο πατρικό. Κι όταν ήρθαν στον κόσμο τα παιδιά μας και απέκτησε ο καθένας μας από έναν γιο Δημήτρη, η γιορτή έγινε ακόμη πιο ιδιαίτερη. Παππούς και εγγονοί γιόρταζαν μαζί. Η συνέχεια της οικογένειας ήταν μπροστά μας.

Και τα χρόνια κύλησαν… Μεγάλωσαν και τα παιδιά μας και άνοιξαν τα δικά τους φτερά. Γιορτάζουν πια με τον δικό τους τρόπο, όπου κι αν βρίσκονται, οι τρεις Δημήτρηδες-τα εγγόνια: δύο του πατέρα μου και ένας του Μίμη. Κι εμείς, οι παλιοί της ζωής, τους στέλνουμε τις ευχές μας από καρδιάς και τους καμαρώνουμε από μακριά.

Όμως εγώ κάθε τέτοια μέρα νοσταλγώ τα χρόνια εκείνα τα παλιά. Κάθε τέτοια μέρα οι μνήμες γίνονται ζωντανές και η καρδιά γεμίζει συγκίνηση.

Μου λείπει ο πατέρας μου και ναι, αυτή τη μέρα νιώθω πιο έντονα την απουσία του. Μα νιώθω και ευγνωμοσύνη. Για όσα έζησα. Για όσους αγάπησα και με αγάπησαν. Για την υπέροχη οικογένεια που είχα την τύχη να έχω. Για τα όμορφα χρόνια που γέμισαν την ψυχή μου φως. Και οι αναμνήσεις είναι εδώ, ζωντανές και φωτεινές. Είναι ο αληθινός θησαυρός της ζωής και θα με συντροφεύουν για πάντα.

Ό,τι αγαπήθηκε αληθινά δεν χάνεται ποτέ. Ζει μέσα μας, στις μυρωδιές, στα γέλια, στις σιωπές που θυμούνται. Και εγώ νιώθω ευλογημένη που όλα αυτά υπήρξαν. Τα έζησα, τα χάρηκα.

Χρόνια πολλά σε όλους τους Δημήτρηδες της ζωής μας. Και σε όσους δεν είναι πια εδώ, μα δεν έφυγαν ποτέ...

Ράνια Χιουρέα

 

Ανάρτηση chiourea.gr στο Διάφορα Θέματα - ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Δείτε επίσης:

• Πώς πληγώνουμε τους γονείς μας
•  Μάνα συγγνώμη και σε ευχαριστώ (Αφιερώστε 2 λεπτά και διαβάστε το)
• Μπαμπά, σήμερα έκανα τη σούπα που σου αρέσει! Ανθή Πάνου
•  Γιάνκα ~ Η απίθανη ιστορία του χορού που κάποτε σάρωσε την Ελλάδα (φωτογραφίες & βίντεο)
• «Μαμά»: Όταν δεν λέμε πια αυτή τη λέξη… Ράνια Χιουρέα
• Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα έφερε η απώλεια…
• Απίστευτα πράγματα που μπορεί να κάνει το μυ4λ0 μ45!!! Δρ Ράνια Χιουρέα, Σύμβουλος ΕΑΕ
• Μια ρομαντική ματιά στα αξέχαστα χρόνια της γενιάς του 1950, 1960 και 1970!!!