Κάποιοι έχουν την τύχη να ζουν καθημερινά τη μητέρα/γιαγιά, κάποιοι την αποζητούν από μακριά, κι άλλοι δεν αφήνουν να γίνει κομμάτι της ζωής τους και στερούν στιγμές που θα μπορούσαν να χαρίσουν χαρά.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο πολύτιμο από το να βλέπεις τη μητέρα σου με τα παιδιά σου.
Να τρέχουν προς το μέρος της με χαρά, τα πρόσωπά τους να φωτίζονται μόλις τη δουν στην πόρτα.
Και ξαφνικά, κάτι μέσα σου σε γυρίζει πίσω… σε εκείνες τις στιγμές της δικής σου παιδικής ηλικίας: τα γέλια, το κρυφό γλείψιμο της ζύμης από το κουτάλι, την προσμονή για το κέικ ή τα μπισκότα που έφτιαχνε για όλους σας.

Θυμάσαι τις βραδιές που κούρνιαζες δίπλα της βλέποντας ταινίες, τα παιχνίδια που μάθαινες, τις κουβέντες που μοιραζόσασταν χωρίς να ξέρεις τότε πόσο θα σε σημάδευαν.
Μικρές καθημερινές στιγμές που έγιναν θησαυροί.

Και τώρα, βλέποντας τη μητέρα σου με τα δικά σου παιδιά, νιώθεις ξανά αυτή τη ζεστασιά.
Αυτοί οι δύο κόσμοι — η μαμά σου και τα παιδιά σου — πλέκουν αναμνήσεις μαζί, και η καρδιά σου γεμίζει όταν τους βλέπεις να γελούν, να παίζουν, να αγκαλιάζονται.

Είναι παρηγορητικό να ξέρεις πως υπάρχει κάποιος που αγαπάει τα παιδιά σου με όλη του την ψυχή.
Που τα προστατεύει, τα αγκαλιάζει, τα παρακολουθεί σε κάθε μικρή τους στιγμή.
Κι είναι πολύτιμο να μπορείς να στραφείς σε εκείνη για μια συμβουλή· γιατί ξέρει. Ξέρει τη μητρότητα, ξέρει τα παιδιά της, ξέρει εσένα.

Αλλά δεν είναι όλοι τυχεροί.

Υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν τα δικά τους παιδιά χωρίς τη δική τους μητέρα κοντά.Ίσως επειδή εκείνη ζει σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα — ή σε μια πραγματικότητα όπου οι αγκαλιές δεν είναι εύκολες. Και η καρδιά τους πονάει, γιατί ξέρουν πόσο τους λείπει αυτή η εικόνα: το βλέμμα της να φωτίζεται όταν τα εγγόνια της τρέχουν πάνω της με ενθουσιασμό.

Κι όμως… η απόσταση δεν ακυρώνει την αγάπη. Η γιαγιά που είναι μακριά κουβαλάει τα εγγόνια της σε κάθε σκέψη, σε κάθε προσευχή, σε κάθε παλμό. Μετράει μέρες για να τα δει, δακρύζει στις βιντεοκλήσεις, φυλάει φωτογραφίες σαν θησαυρό.
Η αγάπη της μάνας ταξιδεύει — και δεν φθείρεται ποτέ.

Κι υπάρχουν κι άλλες ιστορίες, πιο δύσκολες. Μητέρες και παιδιά που κάποτε απομακρύνθηκαν: μια παρεξήγηση, ένα πείσμα, λόγια που έμειναν ανείπωτα. Κάποιοι δεν κατάλαβαν την αξία της όσο ήταν εδώ. Άλλοι θεώρησαν δεδομένη την παρουσία της. Άλλοι πόνεσαν τόσο που έχτισαν απόσταση.

Και υπάρχουν και τα ενήλικα παιδιά που επιλέγουν — συνειδητά ή όχι — να μην αφήσουν τη μητέρα τους να χαρεί τα εγγόνια της. Να μην την αφήσουν να γίνει μέρος της παιδικής τους ανάμνησης. Κι έτσι δημιουργούνται κενά σε γιορτές, σε γενέθλια, σε στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν ποτέ.

Για μερικούς, η αγάπη της μητέρας φαίνεται δεδομένη…
μέχρι που η ζωή θυμίζει πόσο εύθραυστη είναι. Και τότε, κανένα παιχνίδι, καμία αγκαλιά, κανένα γέλιο δεν γεμίζει το κενό της απουσίας.

Γι’ αυτό, αν η μαμά σου είναι εδώ, κράτα τη. Άφησέ την να αγαπήσει τα παιδιά σου. Και αν είναι μακριά, μίλα της πιο συχνά. Καμία απόσταση δεν θα αλλάξει ποτέ το πόσο πολύ σας αγαπά.

Οι στιγμές της γιαγιάς με τα εγγόνια, της μητέρας με την κόρη που έγινε μητέρα, είναι όχι μόνο πολύτιμες — είναι και σπάνιες. Και όσοι τις ζουν το ξέρουν καλά: η αγάπη της μαμάς είναι από τα λίγα πράγματα στη ζωή που δεν αντικαθίστανται ποτέ.

Γι’ αυτό, κάθε φορά που τους βλέπεις όλους μαζί, κράτα την εικόνα μέσα σου. Γιατί μια μέρα — πιο νωρίς απ’ όσο νομίζεις — θα γίνει ανάμνηση.
Και τότε θα πεις, μακάρι να είχες κρατήσει εκείνη τη στιγμή λίγο παραπάνω.
Λίγο πιο σφιχτά.
Λίγο πιο βαθιά στην καρδιά σου.

Διασκευή & Επιμέλεια: Δρ. Ράνια Χιουρέα,
Σύμβουλος Ειδ. Αγωγής & Εκπαίδευσης

Βασισμένο & Εμπνευσμένο από: Living FULL

 

Ανάρτηση chiourea.gr στο Γονείς - ΔΙΑΦΟΡΑ και Διάφορα Θέματα - ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

Διαβάστε επίσης:

•  Η σχέση των παιδιών με τον παππού και τη γιαγιά - «Ιερό» το δικαίωμα επικοινωνίας τους με τα εγγόνια
• Για τους γονείς που έκαναν λάθη, μεγάλωσαν μαζί με τα παιδιά τους και έγιναν οι πιο υπέροχοι παππούδες και γιαγιάδες
• Πόσο μεγάλη επίδραση έχει στη ζωή μας η σχέση μας με τους γονείς μας Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay)
•  Μάνα συγγνώμη και σε ευχαριστώ (Αφιερώστε 2 λεπτά και διαβάστε το)
• «Μαμά»: Όταν δεν λέμε πια αυτή τη λέξη… Ράνια Χιουρέα
• Πώς πληγώνουμε τους γονείς μας
• Τα μεγαλύτερα μαθήματα στη ζωή τα έφερε η απώλεια…